Η οστεοπόρωση είναι μια πολυπαραγοντική σκελετική διαταραχή που χαρακτηρίζεται από μείωση της οστικής μάζας και της πυκνότητας του οστίτη ιστού καθώς και αλλοίωση της μικροαρχιτεκτονικής δομής του οστού που οδηγεί σε αύξηση του κινδύνου κατάγματος.

Μετά από ανασκόπηση αρθρογραφίας στο Pubmed, Cochrane library, Elsevier science direct και Cinahl. Συλλέξαμε και παρουσιάζουμε συμπεράσματα από συνολικά 65 άρθρα

Υπάρχουν πολλές μελέτες που υποστηρίζουν την εφαρμογή εξειδικευμένων προγραμμάτων άσκησης για την οστεοπόρωση. Σύμφωνα με εργαστηριακές μελέτες τα οστά ανάλογα με τα μηχανικά φορτία που τους ασκούνται μεταβάλλουν το μέγεθος και τη δομή τους, που είναι και οι βασικοί συντελεστές για την αντοχή τους στα κατάγματα (Turner 2006).

Υπάρχουν επιστημονικές αποδείξεις ότι η άσκηση προκαλεί επέκταση του περιοστέου και μεταβολές στη μικροαρχιτεκτονική δομή του οστού (οστική μηχανοδιαφοροποίηση) (Turner 2006, Russo 2009) Οι μετρήσεις με DXA (χρησιμοποιείται σε όλες τις έρευνες) δείχνουν μικρή αύξηση στην οστική μάζα κυρίως της μηριαίας κεφαλής και λιγότερο της Ο.Μ.Σ.Σ με την άσκηση (Nikkander et al. 2010, K.M .W Stone et al. ,P.Yang-Liu et al., Kukuljan et al. και Τartibian et al ) Ωστόσο αρκετοί ερευνητές όπως ο Russo (2009) αμφισβητούν την ικανότητα του DXA να εκτιμήσει την οστική πυκνότητα και τις αλλαγές στην μικροαρχιτεκτονική δομή του οστού από την άσκηση. Επιπλέον σύμφωνα με έρευνα του Turner και των συνεργατών του (2006) αρκεί μια μικρή αύξηση της οστικής μάζας (BMD 5-8%) για να αυξήσει την αντοχή του οστού κατά 60!

Συμπερασματικά:

Σύμφωνα με τις έρευνες ένα πρόγραμμα άσκησης για ασθενείς με οστεοπόρωση θα πρέπει να περιλαμβάνει:

1. Επανεκπαίδευση σωστής στάσης σε καθιστή και όρθια θέση ( motor control re-learning)

2. Διαλειμματική άσκηση υψηλής φόρτισης και μικρής διάρκειας

3. Εξειδικευμένη (και τοπικά) άσκηση με βάρη για κάθε μέρος του σώματος

4. Οι φορτίσεις θα πρέπει να είναι ''ασυνήθιστες'' για τους ασκούμενους

5. Ασκήσεις ισορροπίας και ιδιοδεκτιότητας (για την πρόληψη των πτώσεων)

6. Όχι ασκήσεις κάμψης (=κατάγματα ΣΣ)

7. Διάρκεια τουλάχιστοσν για 1 χρόνο ,Sinaki et al. 1984/2002 , Heinonen et al. 1996 , Kapsabelis 2000, Turner et al. 2006, Α.P.R Galvao et al. 2010, Pei- Yang Liu et al. 2010, Kukuljan et al. 2011,, Τartibian et al 2011,, K.M Winters- Stone et al. 2011,

Χρειάζονται περαιτέρω έρευνες υψηλής ποιότητας για να:

• Να διερευνηθεί περαιτέρω η αποτελεσματικότητα της άσκησης στο μέγεθος και τη δομή του οστού

• Να διευθετηθεί το θέμα της ασφάλειας των προγραμμάτων άσκησης ειδικά σε ασθενείς που έχουν και καρδιαναπνευστικά ή άλλα ορθοπαιδικά - ρευματολογικά προβλήματα (π.χ αρθρίτιδες, δισκοπάθειες, χρόνιες τενοντοπάθειες ), λόγω των υψηλών φορτίσεων. Η άσκηση πρέπει να παίζει βασικό ρόλο στην αντιμετώπιση της οστεοπόρωσης μαζί με evidence based φάρμακευτική και διατροφική αγωγή. ( C.R. Russo 2009, Kukuljan et al. 2011, Τartibian et al. 2011, Α.P.R Galvao et al. 2010, Sinaki et al. 2002, Turner et al. 2006 κ.α)

Παπαστρατής Η. , Καψαμπέλης Α. , Μητρολιού Β. Αναρτημένη ανακοίνωση στο 2ο Επιστημονικό συνέδριο Αθλητικής επιστήμης ''Άσκηση και υγεία'' των ΤΕΦΑΑ Αθηνών με θέμα: '' Πρόγραμμα άσκησης για ασθενείς με οστεοπόρωση. Ανασκόπηση Αρθρογραφικών Δεδομένων ''. ΆΣΚΗΣΗ ΚΑΙ ΟΣΤΕΟΠΟΡΩΣΗ